در وضعیت نا مطلوب برنامه کارراهه شغلی که در اغلب سازمانهای دولتی مشهود است به نظر میرسد در بیشتر موارد صرفا” احتیاجات سازمان به نیروی انسانی بیان میگردد و به نیاز های کارکنان توجهی نمیشود و یا حداقل کمتر توجه میشود باید در نظر داشت در برنامه ریزی هایی که در مورد نیروی انسانی به عمل می آید ، سازمان در موضع قدرت قرار داده میشود ، احتیاجات سازمان به نیاز های نیروی انسانی مشخص میشوند و برای تامین نیازها برنامه هایی تهیه و تنظیم میگرددولی هرگز از نیرو ها خواسته نمیشود تا در فرایندی که برای برنامه ریزی در نظر گرفته شده مشارکت داشته باشند ، در تنظیم برنامه های جابجایی و جایگزینی اگر برنامه ای هم در مورد اهداف کارکنان تنظیم شود با توجه به سوابق آنها ، نتیجه گیری های کلی صورت می گیرد که در بعضی موارد این نتیجه گیری دور از واقعیت است. از طرفی بیشتر جابجایی ها و انتصابات بر مبنای اینکه چه کسی چه کسی را میشناسد اتفاق می افتد . برای تصدی مشاغل اعم از مشاغل خالی به همه افراد واجد شرایط ، فرصت مساوی داده نمیشود ، افراد نمیدانند که چگونه خود را برای مشاغل بالاتر آماده نمایند ، لذا احساس دلسردی و عدم رضایت در سازمان حاکم خواهد شد .
نسرين رضاجو
دیدگاهتان را بنویسید