این قرارداد که در حقوق ایران با نام‌های مختلفی دیده می‌شود نوعی مشارکت است که در آن دو یا چند شخص مدیریت فعالیت یا پروژه خاصی را برعهده می‌گیرند و هریک به انجام قسمت خاصی از پروژه متعهد و به اصطلاح در سود و زیان آن شریک می‌شوند و ریسک‌های احتمالی را می‌پذیرند. به‌عبارت بهتر هرکس آورده‌ای دارد و تلاش بر این است که با مجموع این آورده‌ها فعالیتی انجام شود. به‌عنوان مثال یکی از طرفین عهده‌دار انجام امور فنی و مهندسی می‌شود، دیگری امور اجرایی را برعهده می‌گیرد و طرف سوم هم منابع مالی پروژه را تأمین می‌کند.
این نوع مشارکت می‌تواند با تأسیس یک شرکت یا صرفا با انعقاد قرارداد صورت بگیرد. این نوع از مشارکت که در دنیا بسیار رایج است می‌تواند قالب مناسبی برای انتقال تکنولوژی به کشورهای با توسعه‌یافتگی کمتر باشد.
برگرفته از : سایت چطور دات کام
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید