آخرین رویکرد در تدوین و طراحی استراتژی، رویکرد نوسازی است. رویکرد نوسازی درصدد بازیابی بقا و رقابت‌پذیری شرکت‌هایی‌ست که در شرایط طاقت‌فرسای محیطی فعالیت می‌کنند. این شرایط دشوار ممکن است به دلیل عدم تناسب میان رویکرد شرکت به استراتژی با محیط، یا شوک‌های بحرانی داخلی و خارجی ایجاد شود.
چنین عدم تناسب‌هایی زمانی رخ می‌دهند که شرکت استراتژیِ اشتباهی را برگزیده یا اینکه عمدتاً محیط تغییر کرده اما استراتژی تغییر نکرده است و این منجر به عملکرد نامطلوب شده است. به علاوه این رویکرد در زمانی‌که شرایط بیرونی به طور ناگهانی محیط را طاقت‌فرسا می‌سازد، هم مناسب است. شوک‌ها و بی‌ثباتی‌های اقتصادی و سیاسی ممکن است بازار را دچار محدودیت کنند یا مخارج مصرف‌کننده و تقاضا را به طور غیرمنتظره‌ای کاهش دهند.
در چنین شرایطی سازمان باید در ابتدا به شرایط رو به وخامت محیط توجه کند و نسبت به آنها در کوتاه‌ترین زمان ممکن واکنش نشان دهد. سپس، باید رفتار اقتصادی و به صرفه را در پیش بگیرد تا پاسخ قاطعی به موانع پیش‌روی خود برای بقای مالی یا حتی زنده ماندن بدهد. شرکت برای این کار باید روی کسب‌وکارش تمرکز کند، هزینه‌ها را کاهش دهد، از سرمایه‌اش محافظت کند و منابع خود را برای تأمین مالی مرحله بعدی از نوسازی آزاد کند. در نهایت، شرکت باید با تنظیم مجدد جهت‌گیری استراتژیک خود در راستای محیط و نوآوری به شیوه استراتژیک به سوی یکی دیگر از رویکردهای استراتژیک (که در سری یادداشت‌های قبلی به آنها اشاره کردیم) حرکت کند تا رشد بلندمدت و رقابت‌پذیری‌اش را تضمین کند
رویکرد نوسازی به طور مشخص از چهار رویکرد قبلی استراتژی متمایز است؛ در واقع این رویکرد ماهیت تدافعی دارد، دو مرحله یا فاز متفاوت را شامل می‌شود و مقدمه‌ای بر گزینش یکی دیگر از رویکردهای معرفی‌شده برای تدوین و طراحی استراتژی است. در دنیای امروزی رویکرد نوسازی به سرعت در حال مرسوم شدن است، زیرا تعداد سازمان‌هایی که به واسطه تغییرات محیط از دور رقابت خارج می‌شوند، رو به افزایش است.
مصطفی کرمانی
دیدگاهتان را بنویسید