سازش روش ساده و انعطاف‌پذیر حل اختلاف است که آیین رسیدگی آن تشریفات خاصی ندارد. پس از ارجاع اختلاف به سازش، سازش‌دهنده به طرفین کمک می‌کند تا به حلوفصل دوستانه‌ی اختلاف دست یابند. او با الهام از اصول بی‌طرفی، عدالت و انصاف جلسات رسیدگی را به‌نحوی که خود مناسب تشخیص دهد برگزار می‌کند. او می‌تواند با رضایت طرفین محل انجام سازش را معین نماید. درطول رسیدگی سازش، سازش‌دهنده می‌تواند در هر زمان، از هر یک از طرفین، اطلاعات تکمیلی را که به تشخیص خود برای سازش لازم است درخواست کند. در برخی از مقررات مربوط به سازش تصریح شده است که رسیدگی سازش محرمانه است و سازش‌دهنده نیز نمی‌تواند به عنوان داور، مشاور یا شاهد نسبت به موضوع مورد اختلاف در هرگونه رسیدگی قضایی و داوری بعدی، مشارکت نماید.
درطول رسیدگی سازش، هیچ‌یک از طرفین نباید جهت اختلاف به داوری یا دادگاه متوسل شوند، در این صورت استقلال روند سازش از بین می‌رود و مانع از تلاش در جهت انجام سازش می‌شود. با این حال رجوع یکی از طرفین به رسیدگی‌های مذکور، ضرورتا بدان معنی نیست که وی در هیچ حال خواستار حلوفصل دوستانه‌ی اختلاف نیست و سازش در هر مرحله از رسیدگی‌های داوری و قضایی امکان‌پذیر است. آیین رسیدگی سازش، با توجه به ویژگی اصلی آن که فاقد اجبار و مبتنی بر آزادی و رضایت طرفین است شکل می‌گیرد. بنابراین اولا طرفین با توافق هم و با کمک سازش‌دهنده، نحوه‌ی جریان سازش را مطابق با خواسته‌ها و نیازهای خود تنظیم می‌نمایند.
ثانیا هرگونه راه‌حل و طرح سازشی که توسط سازش‌دهنده ارائه می‌گردد، تنها با موافقت دو طرف اختلاف قابلیت اجرایی پیدا می‌کند. آنچه برای موفقیت جریان سازش اهمیت دارد این است که طرفین باید به‌طور واقعی و جدی بخواهند که به حلوفصل منصفانه و دوستانه‌ی اختلاف با طرف دیگر دست یابند و به‌دنبال پیروزی صرف مبتنی بر ظرافت استدلال‌ها و موقعیت‌های حقوقی نباشند.
برگرفته از سایت: چطور دات کام
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید