دولت‌ها به هنگام بروز اختلاف در قلمرو حقوق بینالملل عمومی، به دلایلی از جمله جلوگیری از خدشه‌دار شدن حیثیت و اعتبار بینالملل خود، تلاش می‌کنند که اختلافات خود را به‌طور دوستانه حل‌وفصل نمایند. مزایای سازش ازجمله انعطاف‌پذیری، که هدف آن صلح از طریق مذاکره است، سبب شده است تا کشورهای طرف اختلاف، این روش را برای حل اختلافات خود از جمله اختلافات حاد سیاسی برگزینند. همچنین در ماده‌ی ۳ منشور ملل متحد نیز سازش به عنوان یکی از روش‌های دوستانه‌ی حل اختلاف معرفی شده است و در بسیاری از معاهدات دو جانبه یا چند جانبه‌ی سرمایه گذاری نیز در مقررات مربوط به نحوه‌ی حل‌وفصل اختلاف، ارجاع به سازش به عنوان روش دوستانه‌ی حل اختلاف مشاهده می‌شود.
در بعضی از این معاهدات، مهلتی مقرر شده است که درطول آن باید سعی شود که اختلاف قبل از رجوع به داوری از طریق مصالحه و سازش، حل‌وفصل گردد. جالب است بدانیم که معاهدات منعقدشده از سوی کشور چین همگی چنین شرطی را دربر دارند که نشان از ترجیح راه‌حل‌های آشتی‌جویانه‌ی این کشور نسبت به روش‌های ترافعی دارد.
آنسیترال (کمیسیون حقوق تجارت بینالملل سازمان ملل متحد) در تاریخ ۲۴ ژوئن ۲۰۰۲ در نیویورک، قانون نمونه‌ای را درخصوص سازش تجاری بینالملل تصویب نمود. هرچند قانون نمونه تنها درخصوص اختلافات تجاری اعمال می‌شود، اما اختلافات تجاری بین‌المللی به‌گونه‌ای تعریف شده‌اند که محدوده‌ی وسیعی از اختلافات را دربر می‌گیرند.
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید