عقد (قرارداد) حواله یکی از عقود معین در قانون مدنی ایران است؛ به این معنی که همه‌ی شروط و ویژگی‌های آن در این قانون به‌طور اختصاصی ذکر شده است.
حواله به معنای انتقال دِین از ذِمّه‌ی شخصی به شخص دیگر است. برای روشن شدن مطلب و ادامه‌ی بحث مثالی می‌زنیم: فرض کنید که «الف» باید مبلغ هزار تومان به «ب» بدهد و در واقع «الف» به «ب» بدهکار است. حال اگر «الف» بدهی و دِین خود را به شخص دیگری یعنی «ج» حواله دهد و «ج» ملزم شود که به جای «الف» هزار تومان به «ب» بپردازد، عقد حواله محقق شده است (از این مثال ساده، واضح است که عقد حواله از مفهوم عرفی آن دور نیفتاده است و در عرف هم از این اصطلاح با معنی مشابهی استفاده می‌شود).
همان‌طور که می‌بینید در این عقد بر خلاف سایر عقود که معمولا در آنها دو طرف درگیر هستند، ما با سه طرف مواجهیم: بدهکار/ مدیون یا مُحیل (در مثال ما «الف»)، طلبکار/دائن یا مُحتال (در مثال ما «ب») و شخص ثالث یا محال‌علیه (در مثال ما «ج»)؛ بنابراین در این قرارداد به توافق و اراده‌ی سه نفر نیاز است: بدهکار باید بخواهد دین خود را انتقال دهد، طلبکار باید بپذیرد که طب خود را به جای «الف» از «ج» وصول کند و «ج» باید قبول کند که بدهی «الف» را به «ب» بپردازد.
chetor.com=منبع
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید