۲. نام
داشتن نام برای اشخاص حقوقی هم الزامی است و هم باید به ثبت برسد. چرا که بدون داشتن نام برقرار کردن روابط میان و با اشخاص حقیقی و حقوقیِ دیگر بسیار دشوار می‌شود.
۳. اقامتگاه
شخص حقوقی هم دارای اقامتگاه است. مطابق قوانین ایران، اقامتگاه شخص حقوقی، مرکز عملیات آن است. منظور از مرکز عملیات هر جایی است که اداره‌ی شخص حقوقی و ارکان مهم آن مانند هیئت مدیره و مدیرعامل در آنجا هستند و تصمیمات اصلی شخص در آنجا گرفته می‌شود.
۴. تابعیت
هر شخص حقوقی هم باید دارای تابعیتی باشد. مطابق قوانین ایران، تابعیت هر شخص حقوقی، تابعیت همان کشوری است که اقامتگاه آنان در آنجا واقع است. هر شرکتی که در ایران تشکیل شود و مرکز اداره‌ی اصلی آن در ایران واقع باشد، ایرانی است.
۵. حقوق و تکالیف
شخص حقوقی می‌تواند از کلیه‌ی حقوقی که شخص حقیقی از آنها برخوردار است برخوردار باشد مگر مواردی که به طور طبیعی خاص انسان است؛ فراموش نکنید که شخص حقوقی فرض و اعتبار قانونگذار است و بر خلاف شخص حقیقی، در عمل وجود خارجی ندارد. بنابراین مواردی مانند روابط پدر-فرزندی یا رابطه‌ی زناشویی برای آن متصور نیست. علاوه بر این باید توجه داشت که شخص حقوقی نمی‌تواند خارج از حدود قانون یا اساس‌نامه‌ی خود حقوق و تکالیفی داشته باشد و حقوق هر شخص حقوقی متناسب و در محدوده‌ی اهدافی است که برای آن شخص در نظر گرفته شده است. به عنوان مثال وقتی یک شخص حقوقی به منظور انجام امور خیریه و غیرانتفاعی تشکیل شده است، نمی‌تواند مانند یک شرکت تجاری به فعالیت‌های تجارتی و بازرگانی بپردازد.
از طرف دیگر چون شخص حقوقی یک شخص انسانی نیست که بتواند مستقیما برای خود تصمیم گیری کند و آن تصمیمات را اجرا نماید، تصمیمات شخص حقوقی باید به وسیله‌ی مقاماتی اتخاذ شوند که یا به موجب قانون یا به موجب اساس‌نامه صلاحیت اتخاذ تصمیم را دارند. مثلا در یک شرکت تجاری، مجمع صاحبان سرمایه، هیئت مدیره و مدیرعامل حق دارند برای شرکت تصمیم بگیرند و برای شرکت حق و تکلیف ایجاد کنند. در واقع اشخاص حقوقی چون فاقد اراده هستند، از طریق نمایندگان خود که اشخاص حقیقی هستند، حقوق و تکالیف خود را اعمال و اجرا می‌کنند.
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید