عقد حواله در واقع نوعی وسیله‌ی پرداخت است. بدهکار با انجام حواله، دین خود را ادا می‌کند و بعد از اینکه عقد حواله بسته شد، دیگر به طلبکار هیچ بدهی‌ای نخواهد داشت. در عوض شخص محال‌­علیه است که در مقابل طلبکار مسئول می‌شود و باید بدهی را بپردازد. طلبکار هم فقط می‌تواند از او پرداخت دین را مطالبه کند و دیگر نمی‌تواند سراغ طلبکار اولی برود و طلب خود را از او مطالبه کند.

گفته شد که حواله یک عقد و قرارداد است بنابراین اشخاصی که می‌خواهند این عقد را منعقد کنند باید اهلیت داشته باشند و بتوانند در اموال خود تصرف کنند. به این ترتیب تاجر ورشکسته، چون حق تصرف در اموال خود را ندارد، نمی‌تواند با کسی عقد حواله منعقد کند.

 

کلمات کليدي :

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *