شرکا باید به‌طور مستقل ارزش کمک‌های اولیه‌ای را که به جوینت ونچر می‌کنند ارزیابی کنند و بعد باهم در مورد آن به مذاکره بپردازند. اگر شرکا به‌جای اینکه ارزیابی را با کمک‌های خاص شروع کنند، از ابتدا در مورد چهارچوب مفهومی ارزش‌گذاری سهم هریک از طرفین در معامله (مالکیت فکری، خدمات ارائه‌شده، روابط بازار) به توافق برسند، در زمان صرفه‌جویی کرده‌اند و به افزایش احتمال انجام یک مذاکره‌ی موفق کمک خواهند کرد. بسته به صنعت و زمان‌بندی بازار، روش‌های ارزش‌گذاری گوناگونی وجود دارد. برای نمونه، یک روش ارزش‌گذاری می‌تواند شناسایی جریان درآمد یا صرفه‌جویی در هزینه‌های یک سهم خاص باشد.
بهتر است شرکا در مورد تخصیص ارزش جاری، نظیر سهم ارزش تولیدشده توسط جوینت ونچر که به هریک از شرکا قابل انتساب است توافق داشته باشند و نیز در مورد نحوه‌ی تغییر این سهم که ناشی از عوامل داخلی یا خارجی است به هماهنگی برسند. در بخشی از این مرحله هم مهم این است که تفاوت‌های اندک مختص به هر کشور را هم در نظر داشت؛ از میان این تفاوت‌ها می‌توان به محدودیت در توزیع و بازگشت سرمایه، دریافت هزینه برای استفاده از نام تجاری و مقررات به‌خصوص کشورها اشاره کرد.
۴. ساختار جوینت ونچر و مدل عملیاتی آن را تعریف کنید
شرکای جوینت ونچر می‌بایست تصمیمات مربوط به مدل عملیاتی و ساختار جوینت ونچر را قبل از مراحل اجرا اتخاذ کنند. بهتر است به‌عنوان بخشی از این تصمیم‌گیری، برنامه‌ای برای رسیدن به مدل عملیاتی هدف تشکیل شود و تاریخ و تعهدات مالی هدف در توافق‌نامه‌ی شراکت منعکس شود. با این کار، بار دیگر هزینه‌ها و ارزش موردانتظار مرتبط با معامله بررسی می‌شود.
نمونه‌هایی از تصمیمات کلیدی عبارت‌اند از:
- انتخاب سیستم حسابداری (یکپارچه یا غیریکپارچه)؛
- سطح درگیری شرکت‌های والد در تصمیمات استراتژیک و عملیاتی (مدیریت فعال در برابر نظارت منفعلانه)؛
- پیوندهای عملیاتی با شرکت‌های والد – شراکت در خرید وندور و توافق‌نامه‌های ارائه‌ی خدمات به مشتری؛
- سطح پشتیبانی مالی که توسط شرکت‌های والد ارائه می‌شود.
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید