هنگام تعیین ارزش طول عمر یک دارایی، استهلاک عامل مهمی است. سه روش از چهار روش اصلیِ استهلاک بر پایه‌ی زمان هستند. چهارمی بر پایه‌ی مقدار استفاده‌ی فیزیکی از آن دارایی است.
چهار روش اصلی برای تعیین استهلاک عبارت‌اند از:
۱. استهلاک خط مستقیم: ساده‌ترین و رایج‌ترین روش استهلاک مورداستفاده، همین استهلاک است. این روش با کاهش ارزش یک دارایی (قیمتی که وقتی شرکت دیگر به آن نیازی نداشت می‌تواند بفروشد) از قیمت اصلی خرید و سپس تقسیم آن بر تعداد کل سال‌هایی که انتظار می‌رود، دارایی مفیدی برای شرکت باشد، محاسبه می‌شود. این روش باعث می‌شود همان مقدار استهلاک به‌طور یکسان بر دوره‌ی عمر مفید دارایی پخش شود.
۲. استهلاک کاهش توازن: این روش مقدار استهلاکی را که در طول زمان به‌وجود آمده تغییر می‌دهد. این استهلاک برای دارایی‌هایی بسیار مفید است که عموما بیشتر ارزش خود را در سال‌های اولیه از دست می‌دهند، اما بعد از آن دچار استهلاک آهسته می‌شوند. تجهیزات کامپیوتری نمونه‌ی خوب دارایی‌هایی هستند که از این روش بهره‌مند می‌گردند. این روش استهلاک «تشدیدی» محسوب می‌شود.
۳. استهلاک کل ارقام سال‌ها: روش تشدیدی دوم هم مقدار استهلاک بالاتری را به سال‌های نخستینِ دارایی اختصاص می‌دهد و در طول زمان کاهش می‌یابد. این روش این‌گونه تعیین می‌شود: اضافه کردنِ تعداد کل سال‌های عمر مفید موردانتظارِ دارایی و بعد هم تعیین سال کنونی که در آن بازه است.
۴. استهلاک واحدهای تولیدشده: تنها روشی که بر اساس زمان نیست، این روش است. این رویکرد مقدار فعالیتی را به‌حساب می‌آورد که دارایی واقعا تجربه می‌کند. برای مثال، در طول دوران استفاده‌ی فراوان، نسبت استهلاک بالاتر و در دوران استفاده‌ی کم یا بی‌استفادگی، نسبت استهلاک پایین‌تری را به‌حساب می‌آورد. این روش برای دارایی‌های مفید است که به‌شدت تحت تأثیر استفاده یا بازده‌ی فیزیکی هستند.
برگرفته از : چطور دات کام
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید