با توجه به مادهی ۲۷۷ قانون آیین دادرسی مدنی در دعواهایی که هدف از اقامهی آن بهدستآوردن مال است و یا مربوط به دینی (بدهی) باشد که شخص دارد و ادلهی ارائهشده
بهموجب قانون مدنی، این سوگند در مواردی استفاده میشود که مدعی (کسی که ادعا را مطرح کرده) هیچ دلیل دیگری بهجز سوگند ندارد. دراینصورت متقاضی (خواهان یا خوانده)
سوگندی است که شرایط و موارد استفاده آن توسط قانونگذار در قوانین مختلف مشخص شده است که بهعنوان یکی از دلایل، برای اثبات دعوی، مورداستفادهی دادگاه و طرفین دعاوی
سوگندی است که شخص با ادا کردن آن، تعهد میکند که عمل خود را به نحو شایسته و درست انجام بدهد. بنابراین در دعاوی از این سوگند استفاده نمیشود و بهعبارتی هیچگونه
درواقع سوگند به این معنی است که شخصی برای اثبات حق خود، وقتی از راه دیگری نمیتواند حق یا باطل را ثابت کند، لفظ جلالهی خداوند یا دیگر مقدسات را شاهد درستی سخن خود
سوگند که یکی از ادله و راههای اثبات دعوی است، در لغت بهمعنای قسم، اقرار و اعترافی است که شخص به شرف و ناموس خود میکند و خدا یا بزرگی را شاهد میگیرد. سوگند