قانون کار مصوب ۱۳۶۹ و آیین دادرسی کار مصوب ۱۳۹۱ دو قانون عمده و کاربردی در زمینهی حقوق کار محسوب میشوند.
طبق قانون کار، افرادی که مشمول قانون کار میشوند عبارتند از: کارفرما، کارگر، کارآموز و کارگاه (طبق مواد ۱ و ۵ قانون کار) هریک از مفاهیم مذکور به ترتیب در مواد ۲ تا ۵ قانون کار و نیز مادهی ۱۱۲ همان قانون تعریف شدهاند و اینجا نیز بهطور خلاصه به آنها اشاره میکنیم:
کارگر طبق قانون باید شخص حقیقی باشد، کاری که انجام میدهد باید معوض باشد و اینکه باید به درخواست و دستور کارفرما کاری انجام دهد. در مقابل کارفرما میتواند هم شخص حقیقی باشد و هم شخص حقوقی؛ بهعبارتی کارفرما میتواند انسان، شرکت یا مؤسسه و نهاد باشد، به درخواست و دستور کارفرماست که کارگر کاری را انجام میدهد و مزد و حقالسعی خویش را از کارفرما طلب میکند. کارآموز در قانون کار به دو دسته از افراد اطلاق میشود: دستهی اول افرادی هستند که بر اساس قرارداد کارآموزی برای ارتقای مهارت معین در مدت معین به آموزشگاه میروند که شامل افراد شاغل و غیرشاغل میشود و دستهی دوم افرادی هستند که بهموجب قرارداد کارآموزی برای فراگرفتن حرفهای خاص در آموزشگاه توأمان به کار هم مشغول باشند منوط به اینکه مدت قرارداد بیش از سه سال نباشد و سن شخص هم نباید از ۱۵ سال کمتر و از ۱۸ سال بیشتر باشد.
اکنون که دامنهی شمول قانون کار را شناختیم آنچه بیشتر اهمیت دارد این مطلب است که در هنگام بروز اختلاف شخص باید به کدام مرجع مراجعه کند؟