با طرح گفت‌وگو، ایده‌هایی که مورد بحث قرار گرفته‌اند را می‌توان دید و به آسانی به‌خاطر سپرد. اظهارنظرها نظم بهتری می‌یابند و احتمال بیشتری دارد که به موضوع یا مشکلی کلی و نه جزیی ربط یابند.
وقتی اظهارنظرها سازنده نیستند، تسهیل‌کننده گفت‌وگو را در مسیر خود نگه می‌دارد. بنابراین وقتی فردی شروع به استدلال می‌کند یا موضوعی را بارها تکرار می‌کند، تسهیل‌کننده می‌تواند به سادگی از وی بپرسد که آیا اطلاعات جدیدی برای اضافه کردن دارد یا خیر. اگر فرد اطلاعات جدیدی نداشته باشد، می‌توان بحث را به سرعت ادامه داد. این امر باعث حفظ تمرکز افراد می‌شود و به جای آنکه آنها را از شنیده شدنِ ایده‌های‌شان مطمئن سازد، توجه‌شان را به سمت پیشرفت معطوف می‌سازد.
