با وجود این، با توجه به مناسبات و اقتضائات اجتماعی، بهسختی میتوان یک دختر ۹ ساله و یا حتی یک پسر ۱۵ ساله را بزرگسال محسوب کرد و آنها را نیازمند حمایتهای قانونی ویژه ندانست. بههمیندلیل، علیرغم اینکه قانون مدنی ایران سن بلوغ را همان سن بلوغ شرعی میداند، قانون جدید حمایت از کودکان و نوجوانان (و برخی قوانین دیگر از جمله قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲) با جدا کردن مفهوم «طفل و کودک» از «نوجوان» سعی دارند که اقدامات حمایتی را به کودکان بالغ زیر ۱۸ سال نیز تسری دهند. به این ترتیب همهٔ افرادی که به سن بلوغ شرعی رسیدهاند (۹ و ۱۵ سال تمام قمری) اما زیر ۱۸ سال دارند، اگرچه کودک و طفل محسوب نمیشوند، اما نوجوان هستند و مشمول حمایتهای این قانون خواهند بود. (البته این امر دغدغههای حامیان حقوق کودکان در خصوص مسائلی مانند ازدواج کودکان را حل نمیکند؛ چراکه مطابق قوانین ایران، دختران بالای ۱۳ سال میتوانند با اجازهٔ ولی ازدواج کنند).
نکتهٔ مهم دیگری که در این قانون به آن توجه شده، حمایت از کودکان و نوجوانان در معرضِ خطر و آسیب (و نهفقط کودکان و نوجوانان بزهدیده) و پیشبینی برخی اقدامات پیشگیرانه در این خصوص با کمک و همراهی مددکاران اجتماعی و دادگاه خانواده است.