برای تحقق مزاحمت تلفنی، نیازی نیست که لزوماً سخن یا مطلبی گفته شود و عرفاً مزاحمت منوط به بیان واژگان، کلمات، جملات یا عباراتی از سوی مرتکب نیست، بلکه صرف برقراری تماس بدون ردوبدل شدن کلام هم در بسیاری از موارد مزاحمت تلفنی تلقی می‌شود. بنابراین رفتارهایی همچون تلفن زدن و قطع کردن یا تلفن زدن و سکوت کردن، به‌ویژه در ساعاتی مثل نیمه‌شب، می‌تواند موجب تحقق این جرم شوند.

بدیهی است که مرتکب برای انجام این کار باید عمدی داشته باشد؛ پس کسی که در حالت خوابگردی با شماره‌ای تماس می‌گیرد و سکوت می‌کند، مرتکب جرم مزاحمت تلفنی نشده است. به‌علاوه قصد ایجاد مزاحمت هم از شرایط وقوع جرم است. بنابراین کسی که مکرراً شماره تلفن دیگری را به‌تصور این‌که مربوط به یک اداره دولتی است، گرفته و روی دستگاه پیام‌گیر، پیام‌های انتقادآمیز می‌گذارد، مزاحم تلفنی تلقی نمی‌شود.

اما آیا ایجاد مزاحمت به‌وسیله تلفن یا سایر وسایل و دستگاه‌های مخابراتی با یک‌بار تماس گرفتن، پیام گذاشتن، ارسال اوراق، یا فرستادن نامه الکترونیکی تحقق می‌یابد و یا این‌که این رفتار باید تکرار شود؟ با توجه به ماده ۶۴۱ قانون مجازات اسلامی ۱۳۷۵، درمی‌یابیم که آن چه برای قانون‌گذار اهمیت دارد و جرم به‌واسطه آن به‌وجود می‌آید، ایجاد مزاحمت است و دفعات برقراری تماس، پیام گذاشتن و… موضوعیت ندارد. هرچند، تکرار دفعات مزاحمت موجب می‌شود تا قاضی از اوضاع و احوال پرونده آگاهی بیشتری پیدا کند و آسان‌تر به وقوع مزاحمت و تحقق جرم حکم دهد.

 

کلمات کليدي :

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *