نکتهی حایز اهمیت در تحقق جرم آن است که ارادهی ارتکاب با قصد مجرمانه مقارن باشد. بدین ترتیب هرگاه ارادهی ارتکاب بر قصد مجرمانه پیشی بگیرد جرم محقق نمیشود. همچنین ارادهی ارتکاب باید با قصد سوء منطبق باشد. به این معنا که دادگاه بایستی یقین پیدا کند که مرتکب به نقض حکم مقنن مصمم بوده است و میل و اراده مرتکب نیز بر این مسئله قرار گرفته است که فلان نتیجهی خاص مجرمانه را از رفتار خویش اخذ نماید.
از ویژگیهای عمدی بودن فعل توجه فاعل به نتیجهی فعل مجرمانه است. داشتن سوءِنیت نیز یعنی قصد ارتکاب رفتاری که مقنن آن را منع کرده است که همیشه به تنهایی کافی نیست. گاه مقنن وجود جرم را منوط به داشتن قصدی مشخص و صریح نموده که فاعل برای تحقق آن کوشیده است. سوءِنیت گاهی معین و گاهی نامعین است. یعنی در بسیاری از موارد این میل و خواست روشن و مبرهن نیست. در سوءِنیتِ نامعین، مرتکب جرم نمیتواند دقیقا قبل از ارتکاب جرم کیفیت نتیجهی آن را تصور کند. در حالیکه در سوءِنیتِ معین کاملا کیفیت نتیجه برای مرتکب مشخص و معین است.
برگرفته از: سایت چطور دات کام
دیدگاهتان را بنویسید