در فصل بیست و هفتم از قانون مجازات اسلامی، قانونگذار به بیان جرم افترا و توهین پرداخته و آن را شرح میدهد. وی بیان میکند: «هر کس بهوسیلهی اوراق چاپی یا خطی یا بهوسیلهی درج در روزنامه و جراید یا نطق در مجامع یا به هر وسیلهی دیگر، به کسی، امری را صریحاً نسبت دهد یا آنها را منتشر کند که مطابق قانون، آن امر، جرم محسوب میشود و نتواند صحت آن اسناد را ثابت نماید…»
در ابتدای ماده، عبارت «هر کس» استفاده شده که نشانگر این مطلب است که قانونگذار مرتکب این جرم و حتی قربانی جرم را تنها توسط اشخاص حقیقی یعنی شخص انسان، پیشبینی کرده است. بهعبارت دیگر، اشخاص حقوقی مانند شرکتها نمیتوانند مرتکب چنین جرمی شوند یا نسبتدادن امری مجرمانه به آنها نمیتواند جرم محسوب شود.
وسایل ارتکاب جرم بهطور تمثیلی در این ماده ذکر شده و ازآنجاییکه قانونگذار از عبارت «به هر وسیله دیگر» استفاده کرده، بنابراین وسیلهی ارتکاب جرم چندان موضوعیت نداشته و اهمیت زیادی ندارد. پس مرجع قضایی در کشف جرم راحت بوده و همین که جرم مذکور محقق شود، موضوع روشن است؛ اما با کمی دقت میتوان دریافت، وسایل ارتکابیای که قانونگذار بیان کرده با یکدیگر شباهت دارند و میتوان گفت همگی از یک نوع هستند. بنابراین چنانچه کسی کنار گوش دیگری امری مجرمانه را به وی نسبت دهد، عمل وی مشمول افترا نمیشود.
دیدگاهتان را بنویسید