مورد دیگری که قانون‌گذار آن را از شرایط تحقق جرم افترا برشمرده «انتساب صریح جرمی به دیگری» است. با این تفسیر که نسبت دادن امر مجرمانه به دیگری باید صریح و واضح باشد و در حقیقت سوءنیت و قصد مفتری که از ارکان تشکیل‌دهنده جرم افترا است، از آن برداشت شود. بنابراین اگر فردی با قصد مزاح و شوخی امری مجرمانه را به دیگری نسبت دهد یا حرفی بزند که در اصطلاح عامیانه دو پهلو باشد؛ به‌طوری‌که بیش از یک معنی از آن به ذهن خطور کند، عمل وی افترا نخواهد بود. ازآنجایی‌که سوءنیت مفتری شرط تحقق جرم است، حال اگر سوءنیت نسبت‌دهنده احرازشدنی نباشد (مانند اینکه شخص نمی‌داند عملی را که نسبت می‌دهد، جرم است) باز هم افترا محقق نگردیده است.
از دیگر شروط لازم برای تحقق جرم افترا این است که شخص نسبت‌دهنده نتواند صحت و درستی امری را که نسبت داده ثابت کند. پس اگر صحت مطالبی که نسبت داده را ثابت کرد یا فردی که جرم به وی منتسب شده به آن موضوع اقرار یا آن را تأیید کند یا حتی مرجع قضایی بتواند صحت آن را کشف کند، جرم افترا منتفی شده و حکم بر برائت نسبت‌دهنده صادر می‌گردد. اما چنانچه شاکی برای احقاق حق و رفع ظلم از خود علیه کسی شکایت کند و عملی یا امری را که قانوناً جرم است صریحاً به او نسبت دهد ولی نتواند صحت آن اسناد را به اثبات برساند، به‌عنوان مفتری قابل تعقیب و مجازات نیست.
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید