البته لازم به ذکر است که طبق بند ۳ ماده‌ی ۴۸ قانون حمایت از خانواده، فرزندان اناث (دختر) درصورت نداشتن شغل یا شوهر و فرزندان ذکور (پسر) تا ۲۰ سالگی و بعد از آن، منحصرا در‌صورتی‌که معلول ازکارافتاده‌ی نیازمند باشند یا اشتغال به تحصیلات دانشگاهی داشته باشند، حسب مورد از کمک‌هزینه‌ی اولاد، بیمه و مستمری بازماندگان یا حقوق وظیفه‌ی والدین خود برخوردار می‌شوند. بنابراین انفاق فرزندان طبق ماده‌ی فوق شرایطی دارد و به این معنی نیست که با احراز رشد فرزندان از دایره‌ی انفاق خارج شوند؛ بلکه درصورت داشتن شغل یا ازدواج و… وظیفه‌ی ابوین در این مورد ساقط می‌شود.
لازم به توضیح است که جهت حمایت از دختران، این حق برای آنان درنظر گرفته شده است که درصورت ازدواج و جدایی، اگر شغلی نداشته باشند اما پدرشان شاغل و دارای درآمد باشد، امکان مطالبه‌ی مجدد از حقوق و مستمری پدر خود را دارند.
تکلیف به انفاق فقط ما بین اجداد و آباء و اولاد وجود دارد. ماده‌ی ۱۲۰۰ قانون مدنی عنوان می‌کند که «نفقه‌ی ابوین با رعایت الاقرب فالاقرب به‌عهده‌ی اولاد و اولادِ اولاد است.» با عنایت به ماده‌ی مزبور همچنان‌که پدر و مادر ملزم به انفاق هستند، درصورت عکس قضیه یعنی ناتوانی و معسر (ندار) بودن ابوین، فرزندان مکلف به انفاق هستند. همچنین منظور از الاقرب یعنی نزدیک‌ترین شخص به پدر و مادر که ابتدا فرزندان متمکن خود و درصورت نبودن آنها نوه‌ها و به همین صورت ادامه پیدا می‌کند. لازم به ذکر است که خویشان دیگر مانند برادر و خواهر و عمو و خاله… ملزم به انفاق یکدیگر نیستند. حق انفاق اقارب تحت شرایطی در قوانین وجود دارد، ولی از ابتدا تکلیفی را برای آنها مقرر نکرده است.
دکتر شهداد شعبانی
دیدگاهتان را بنویسید